این روزها با ورود تکنولوژی جدید اینترنت های همراه استفاده از آنها نیز در بین کاربران گسترش یافته است. اینترنت های 4G که بیشتر کاربران علاقه به استفاده از آنها را دارند توسط اپراتور های تلفن همراه ارائه شده است.
در ادامه تفاوت های اینترنت های 3G و 4G را توضیح خواهیم داد.
ابتدا به توضیح این دو واژه می‌پردازیم. حرف G مخفف Generation و نشان‌دهنده نسل تکنولوژی تلفن همراه در خود گوشی و در شبکه تلفن همراه است. برای استفاده از هر نسل جدید، در حقیقت باید گوشی خود را عوض کنید و در شبکه هم باید به‌روزرسانی های پرهزینه انجام شود. نسل یکم گوشی های آنالوگ و نسل دو گوشی های دیجیتال بود، بعد پیچیده شد.
نسل سوم شبکه های تلفن همراه یا 3G، در سال 2003 به آمریکا وارد شد. با کمترین سرعت اینترنت 144 کیلوبایت بر ثانیه، قرار بود شبکه موبایل با باند پهن را تامین کند؛ اما امروزه به خاطر انواع مختلف 3G، یک کانکشن از این نوع می‌تواند سرعتی بین 400 کیلوبایت بر ثانیه تا ده برابر بیشتر از آن را برایتان فراهم کند. حداکثر سرعت در 3G به 42Mbps می‌رسد ولی در ایران اپراتور سوم (رایتل) طبق قوانین جمهوری اسلامی این سیستم را حداکثر تا سرعت نیم مگابیت یا 0.5Mbps ارائه می‌دهد.
معمولاً نسل‌های جدیدتر تکنولوژی‌ها، خدمات پایه جدیدی را هم به دنبال می‌آورند؛ یعنی گنجایش شبکه‌ای بیشتر برای انتقال داده‌های هر کاربر و حتی پتانسیل کیفیت صدای بهتر.
قرار بوده 4G حتی سریع‌تر هم باشد، اما همیشه این‌طور نیست. به قدری تکنولوژی های فراوانی 4G خوانده می‌شوند و راه‌های زیادی برای پیاده سازیشان وجود دارد که این اصطلاح تقریبا بی معنی شده است. اتحادیه بین‌المللی مخابرات، تلاش کرد موارد لازمی را برای 4G خواندن یک شبکه مشخص کند، اما اپراتورهای تلفن همراه به قدری به آنها بی‌توجهی کردند که این اتحادیه از خواسته خود صرف‌نظر کرد. تکنولوژی‌های 4G شامل HSPA+ 21/42، وایمکس و LTE می‌شود (عده‌ای معتقدند ال تی ای تنها تکنولوژی نسل چهار است و عده دیگر معتقدند هیچ‌کدام به اندازه کافی برای اینکه 4G خوانده شوند سریع نیستند)
راه‌های متفاوتی برای پیاده کردن ال تی ای وجود دارد، پس نمیتوان تصور کرد تمام آنها سرعت اصلی را دارا باشند. برای مثال اپراتورهایی که طیف رادیویی بیشتری برای ال تی ای داشته باشند، سرعت بیشتری را هم ارائه می‌دهند.
